De eerste les H3f*. Als de leerlingen de gang binnenkomen loopt mijn hartslag op. Bewust dwing ik mijn konijn-in-koplampen-blik naar de achtergrond en maak een blije glimlach, terwijl ik "welkom", "leuk je weer te zien", "hallo" en meer van dat soort dingen aan de leerlingen zeg. Bijna de helft maakt oogcontact bij de deur, dat is een goed teken. Een paar leerlingen zegt zelfs iets terug. Velen hebben een mobiel in de hand, ik zie een tiental witte stokjes uit oren steken.
Ergens halverwege het uur verzin ik dat ik met mijn collega's afgesproken heb over het innemen van zichtbare mobieltjes: "Degene die aan het eind van de maand de meeste mobieltjes heeft ingenomen, krijgt het eerste drankje in de kroeg gratis. Dus mijn motto voor dit jaar is: make my day, neem 'm mee!". Ik wijs op de telefoontas. Schaapachtig lopen vijf leerlingen naar voren en schuiven het ding in een vakje. Ik mail na de les mijn collega's even wat ik de leerlingen verteld heb, in de hoop dat deze mythe zo lang mogelijk blijft voortbestaan.
Tijdens het practicum in de volgende les reageer ik enthousiast als ik de mobiel van Zara* op tafel zie liggen, rekenmachine open. "O, fijn, dank je wel, dan sta ik weer bovenaan!". Met opvallende gebaren schuif ik de telefoon in een enveloppe en zet haar naam er op. Ze haalt adem om iets te zeggen. Kijkt naar haar buurvrouw. Geeft op. Een paar minuten later hoor ik haar achterbuurvrouw tegen haar zeggen "had je niet gevraagd of dat mocht?" (Nee, dat had ze niet.)
Als de groep het lokaal verlaat en de leerlingen hun tassen inpakken, loopt mijn collega Hans* langs. Grijnzend roept hij "ik heb er al twee!". Ik roep terug "Ja maar, hoe dan? Het is pas de eerste week!". "Haha, haal me maar eens in!". Wat is het toch fijn om collega's te hebben die zo leuk meespelen! Een goed klimaat kan echt niet zonder!
*Alle namen zijn gefingeerd.